PIP sprawdzi umowy terminowe

Inspektorzy PIP od lat stwierdzają liczne uchybienia w zakresie przestrzegania przepisów dotyczących zawierania terminowych umów. Z roku na rok wzrastała liczba umów zawieranych na okresy dłuższe niż 5.

By ograniczyć nadużycia dotyczące zawierania umów na czas określony, Sejm 25 czerwca 2015 r. w tym zakresie.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 251 Kodeksu pracy okres na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż 33 miesiące lub liczba zawartych przekroczy trzy, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie ww. okresu lub od dnia zawarcia czwartej umowy na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Limity nie będą miały zastosowania do umów o pracę zawartych na czas określony:

• w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
• w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
• w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
• w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie
• jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

O zawarciu umowy na czas określony bez stosowania art. 251 § 1 Kodeksu pracy z obiektywnych przyczyn leżących po stronie pracodawcy, pracodawca będzie musiał zawiadomić okręgowego inspektora pracy, w formie pisemnej lub elektronicznej wraz ze wskazaniem przyczyn zawarcia takiej umowy, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia. Niedopełnienie tego obowiązku będzie wykroczeniem przeciwko prawom pracownika zagrożonym karą grzywny od 1000 zł do 30.000 zł.

Inspektor pracy po uzyskaniu informacji o zawarciu umowy na czas określony bez stosowania ustawowych limitów będzie musiał ustalić, czy w danym przypadku przyczyny wskazane przez pracodawcę uzasadniają zatrudnienie pracownika na podstawie umowy terminowej, a w szczególności, czy zawarcie umowy służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności. Ustalenie tych faktów może łączyć się z koniecznością kontroli u pracodawcy. Jeżeli inspektor pracy stwierdzi, że zawarcie umowy na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów, będzie mógł wnieść do sądu pracy powództwo o ustalenie, że strony łączy umowa o pracę na czas nieokreślony.

Powództwa o ustalenie istnienia stosunku pracy nie dotyczą wyłącznie sytuacji, w której sporny jest sam fakt istnienia stosunku pracy, ale również takich sytuacji, w których spór dotyczy rodzaju zawartej pomiędzy stronami umowy. W toku postępowania sąd będzie zobowiązany do ustalenia wszystkich istotnych postanowień umowy o pracę (w tym także tego, czy strony łączy umowa o pracę na czas określony, czy na czas nieokreślony).

Nowe przepisy będą miały zastosowanie także do umów o pracę na czas określony trwających w dniu wejścia w życie ustawy, jednakże do 33-miesięcznego okresu zatrudnienia będzie wliczał się okres zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony będzie uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251 Kodeksu pracy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251 Kodeksu pracy w dotychczasowym brzmieniu.